NC #ฟิคปล่อยฮบ • 19 •
"บวมเป่งขนาดนี้ ก่อนถึงลูกขอพ่อชิมก่อนนะครับคุณแม่"
"ฮ๊ะ อ่ะ อย่า"
ปกเสื้อบนหลังคอแกร่งยับย่นคานิ้วเรียวทั้งห้าเรียบร้อยแล้ว แบคฮยอนเชิดหน้าครางงือรับมือกับปลายลิ้นแลบเลียจู่โจมยอดอกจนต้องห่อไหล่ จุดนี้มันไวต่อสัมผัสมากระยะหลัง ทั้งยังเจ็บๆ คัดตึงเต้าอยู่บ่อยๆ ปลายยอดชมพูเริ่มเปลี่ยนสีคล้ำลง วงปานขยายกว้างบวมขึ้นไม่ผิดจากคำคนชอบรังแกที่ว่าไว้ แม้แต่เขาเองยังรู้สึกว่าขนาดมันใหญ่ขึ้นทุกครั้งที่ส่องกระจก นับประสาอะไรกับเซฮุนที่เคยชินกับร่างกายเขาจะไม่สังเกตเห็น
ร่างกายแบคฮยอนกำลังแสดงผลของการเปลี่ยนแปลงฮอร์โมนอย่างชัดเจน แต่การถูกลวนลามครอบปากแฉลบลิ้นกลิ้งล้อส่วนอ่อนไหวเช่นนี้มันสมควรแล้วหรือ?
"ฮื่ออ เจ็บเซฮุน ก กัดแรงไปแล้ว"
เซฮุนกำลังจำลองตัวเป็นทารกดูดนมแม่ก็ไม่ปาน ปากครอบดูดดึงติ่งเนื้อขึ้นแล้วปล่อยลงจนอกสะท้าน มิวายจัดการงับฟันคมลงเนื้อนิ่มประหนึ่งจะกลืนกินแผ่นอกอีกคนลงท้องให้รู้แล้วรู้รอด มือว่างงานไม่อาจอยู่เฉย เกาะกุมตุ่มไตอีกข้างกดขยี้ถูไถคีบรั้งให้ความรู้สึกหมั่นเขี้ยวไม่แพ้อีกจุกที่ตกเป็นของเล่นในโพรงปาก ดูเหมือนคนตัวสูงจะหลงเนินอกคุณแม่ลูกหนึ่งจนถอนหัวไม่ขึ้น พึงใจลงลิ้นตวัดซ้ำทำยอดบัวงามระบมไม่น้อยหน้ากันทั้งสองข้าง
"ชอบ... ผมชอบ น่ารักไปหมด"
เจ้าของตาปรือปรอยกึ่งจะเพ้อออกมาไม่รู้ตัวจังหวะที่ดวงหน้ามีเสน่ห์คลุกเคล้าจมหายไปกับอกบาง พลางกระเพื่อมสั่นไหวทุกคราที่เป็นรองการเล้าโลมรุนแรง ดีแค่ไหนเซฮุนยังกอดเอวพยุงกายเกือบเปลือยรวมถึงกักขังสะโพกพายเบียดดันไปชิดพิงขอบอ่างล้างมือไว้อีกทอด
แบคฮยอนไม่เหลือแรงทำให้ตนหลุดพ้นจากความขายหน้านี้อย่างทีแรก เขาควรดันน้ำหนักตัวที่ทิ้งลงมาให้ห่าง แต่ร่างกายกลับคุ้นชินสัมผัสรักของเซฮุนมากเกินไป บางครั้งความเคยชินก็หล่อหลอมให้ใจอ่อนยวบได้ง่ายดาย เพียงน้ำคำต่อรองขอร่วมรักแค่ภายนอกเขาก็ยอมปล่อยกายให้ถูกชักนำไปตามเกม แม้จะมีความผิดชอบชั่วดีแวบเข้ามาเป็นระลอก แต่ไม่นานก็แพ้ทางให้ความเสียววูบปนเจ็บแปลบ คอยแทรกซึมผ่านยอดอกเจาะลึกถึงดวงใจจนประคองสติไว้ไม่อยู่
"พอ พอก่อน"
ผละถอยห่างอกช้ำเกลื่อนด้วยจ้ำแดงเพียงครู่เดียว ท่อนนิ้วแข็งแรงก็เสยคางมนขึ้นสบตาน้ำเชื่อมสื่อความหมาย ถึงเซฮุนจะยอมถอยอย่างที่แบคฮยอนออกปากปราม ทว่านัยน์ตาคมนาทีนี้ได้เผยห้วงอารมณ์โหยหาส่อแววหื่นกระหายไม่มีปิดบัง มันพาลเรียกจังหวะหัวใจให้ระทึกขึ้นกว่าเก่า ลมหายใจพลอยติดขัดเพราะช่องว่างของรูปหน้าทั้งสองลดลงตามลำดับ ใกล้ระยะไม่ถึงเซนไม่ต้องบอกก็เดาได้ว่าคนหิวจูบจะโผดข้าโรมรันริมฝีปากบางได้รวดเร็วแค่ไหน
"อื้มมม"
เวลาไม่คอยท่าเซฮุนก็ไม่เคยคอยใครเช่นกัน เขาไม่ปล่อยให้วาระแห่งจูบมาราธอนสูญเปล่าไปเฉยๆ ต้องจัดการกระชากเนคไทแถวอกออกแล้วเขวี้ยงทิ้งข้างตัว ว่องไวพอๆ กับการสลัดเสื้อสูทตัวนอกให้พ้นบ่ากว้างทิ้งไปบนพื้น ตามด้วยปลดกระดุมเชิ้ตดำลวกๆ ถอดรวดเร็วแบบขอไปที จนบัดนี้เหลือแต่กางเกงขายาวปกปิดช่วงล่างเพียงอย่างเดียว สบโอกาสเอนลำตัวกำยำกระชับกล้ามท้องสนิทแนบกับผิวลื่นเหมือนอยากจะบอกให้คนใต้ร่างรู้ว่า ตอนนี้เราต่างก็โป๊พอๆ กัน
พรึ่บ!
ความเผลอไผลทำให้ไม่ทันตั้งตัวกระทั่งแบคฮยอนถูกหมุนตัวเข้าหากระจกเงา สองมือยันเท้าขอบอ่างล้างมือเป็นผลให้ร่างใหญ่ซ้อนทับทางด้านหลัง สอดแขนสวมกอดจูบซับหลังคอนวลเนียนเพิ่มร่องรอยสีกุหลาบไม่ต่างจากปลอกคอแสดงความเป็นเจ้าของ มือร้อนลูบหน้าท้องนูนคล้อยต่ำยันขอบกางเกงผูกเชือก ไม่ช้าปมเชือกแถวท้องน้อยก็โดนแก้กระตุก ขอบผ้าจึงร่นเลื่อนอวดสะโพกกลมกลึง ในอีกทางหนึ่งก็เป็นฝีมือนิ้วแกร่งที่เกี่ยวรั้งลง
"อ๊ะ อ้า"
ร่างบางครางกระเส่าเหมือนเซฮุนลงโทษที่พยายามปัดมือหนาออกจากตัวตนเล็กจึงกดนิ้วรูดย้ำส่วนหัวสีสวย ผลที่เกิดคือแบคฮยอนต้องโก่งตัวหนีความซ่านเสียวแข้งขาสั่น พลันแขนใหญ่รีบโอบรอบคอระหงส์ช่วยพยุง พร้อมเพลาจังหวะรูดรั้งแก่นกายจากหนักให้เป็นเบา ปากหยักไม่ลืมปลอบประโลมก้มไซ้ลากลิ้นเลียตลอดลาดไหล่แคบให้บ่าตึงผ่อนคลายเลิกห่องอ
ข้อมือหนายังคงเล่นกับแท่งเนื้อแข็งขืนด้านหน้าไม่รามือ แถมยังสามารถถอดเข็มขัดรูดซิปกางเกงเนื้อหนาของตน แกะกระดุมจนร่วงหล่นจากขายาวด้วยมือเพียงข้างเดียวที่เหลือ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วดั่งคนใจร้อนอยากปลดแอกตัวตนให้เป็นอิสระ แท่งรักขนาดยักษ์จึงหลุดจากพันธนาการของกางเกง ออกมาดุนดันร่องก้นคนตรงหน้าอย่างลามก
"แบคฮยอน... มันแย่จะระเบิดแล้ว"
"ฮ้ะ! ไม่เอา"
แขนเรียวโดนเกี่ยวมาด้านหลัง อุ้มมือบางถูกบังคับให้กอบกุมแก่นกายปริ่มน้ำพร้อมรบจนต้องสะดุ้งชักมือหนี เซฮุนแค่จะพิสูจณ์ให้แบคฮยอนรู้ว่าเขาทรมานแค่ไหน อันที่จริงเจ้าท่อนรักมีอาการอยากหลั่งตั้งแต่เจอหน้าแบคฮยอนแล้วด้วยซ้ำ อดทนปรนเปรอโลมเล้ามานานขนาดนี้ได้ก็นับว่าเก่งแค่ไหน
"หุบขาหน่อยนะ ขอแน่นๆ เลย"
คนฟังมองสบตาคนพูดผ่านกระจกส่องหน้า ก่อนดวงตาฉ่ำน้ำจะหลุบลงก้มจนคางชิดอกละอายเกินกว่าจะทนเห็นเงาสะท้อนสีหน้าเคลิบเคลิ้มของตนได้ ทำไมจะไม่รู้ว่าเจ้าของเสียงทุ้มต่ำกรอกหูนั่นหมายถึงอะไร เคยลงสนามรักกันมาตั้งกี่ครา คำขอแบบนี้เลยไม่ยากที่จะเข้าใจ แย่หน่อยที่จิตสำนึกบอกแบคฮยอนว่าตอนนี้ควรคิดถึงลูกให้มากๆ แต่ร่างกายดันขัดแย้งยอมเชื่อฟังทำตามเรื่องอย่างว่าเสียทุกอย่าง กระทั่งปลายเท้าไร้เรี่ยวแรงค่อยๆ เคลื่อนมาชิดกันมากขึ้น รอให้คนซ้อนหลังย่อเข่าลงในระดับพอเหมาะ จากนั้นกายแข็งขืนก็แทรกผ่านหว่างขาเข้าเสียดสีใต้แก่นกายเล็กดูแล้วช่างน่าหวาดเสียว
"อย่าแรงนะ อ่า อ้า"
แบคฮยอนกดเสียงสั่งทั้งที่สั่นไปทั้งตัว โคนขาโดนมือหนาจับจัดท่าให้หนีบเข้าหากันแน่นขึ้น ยิ่งเบียดชิดยิ่งคับแคบ ยิ่งคับแคบยิ่งทำให้รู้สึกดี ถึงเป็นแค่ความสัมพันธ์ภายนอกแต่แรงสอดสวนจากหลังมาหน้าช่างกระชากวิณญาณได้ไม่ต่างกัน กลางกายแกร่งเสือกไสเบียดพวงเนื้อคู่นี้เหมือนไฟจะลุกเสียให้ได้ จังหวะโยกไถลใส่สะโพกมาด้านหน้าจนสุดทำให้ท่อนร้อนขูดสีตามความยาวหลบไม่พ้นแม้ส่วนหัว
"ฮึมม"
คนคุมควบจังหวะคำรามต่ำ ไม่สามารถทำการขยับเข้าออกโคนขาแคบหยุ่นให้สม่ำเสมอได้ในยามนี้ มือไม้ตะปบไปทั่วเรือนกายหอม ก่อนหยุดกางนิ้วทั้งห้าออกทาบวัดขนาดแก้มก้นนิ่มและลูบวนตามความกลมกลึง บ้างก็บีบขยำเค้นจนเนื้อขึ้นริ้วแดงทะลักล้นเต็มฝ่ามือ หลังลงเล่นก้นงอนอย่างสมใจ ไม่ทันไรปากหนาก็จูบซับตามไขสันหลังเล็กก่อนขยับย้ายไปฝังคมเขี้ยวที่สะบักหลัง แบคฮยอนต้องเม้มปากกักเก็บเสียงครวญอย่างน่ารักน่าชัง เมื่อเซฮุนไม่อาจระงับอารมณ์ให้รุนแรงน้อยลงกว่านี้ได้เลย ยิ่งมองคนตัวเล็กงันงกในอ้อมกอดมีสีหน้าหอบเหนื่อยสะท้อนออกมาจากกระจก เหมือนกำลังยั่วยวนให้เซฮุนส่งนิ้วไปสะกิดตุ่มไตชูชันให้สู้มือมากกว่านี้
ทุกส่วนทำงานสอดประสานได้ดีขณะสอบโพกพริ้วกระแทกผสานกับร่างเล็กที่โก่งตัวรับ นิ้วชี้วนรอบยอดอกกดบีบจิกย้ำจนมันมือ บอกแล้วว่าวันนี้จอมละโมบหลงหน้าอกคุณแม่เป็นพิเศษ ไม่ว่าจะแตะโดนกี่หนก็เร่าร้อนชักนำเสียงหวานหูให้ได้ยินทุกทีไป
"อ้ะ เซฮุน มัน...โดน"
"ซี๊ดดด อาห์ ก้มอีก เสียว"
แน่ละว่ายิ่งแบคฮยอนก้มตัวโก่งสะโพกขึ้นมากเท่าไหร่ รอยหยักส่วนหัวก็จะเกี่ยวครูดกันไปมามากเท่านั้นตามการกระทั้น แขนเรียวไม่อาจตั้งชันหยัดกายบนขอบอ่างได้อีก เซฮุนต้องโอบกอดรับลำตัวบางไว้แทนแล้วซบหน้าพร่างพราวด้วยเหงื่อกามบนแผ่นหลังเปื้อนรอยรักอย่างรักใคร่ เขากำลังเร่งเร้าเวลาแห่งความสุขให้มาถึงเร็วขึ้น เอวที่เจรจัดชักถอยและซอยถี่ผ่านหว่างขานับครั้งไม่ถ้วน ทำประหนึ่งปลีกเนื้อเบียดชิดนั่นเป็นช่องทางร่วมรักที่ส่งให้เขาไปถึงจุดได้
ในห้องน้ำระงมเสียงหอบหนักเจือด้วยเสียงกล้ามท้องกระทบหนัดสะโพกอบอวนโหมกระพือ น่าแปลกที่เสียงครางเหือดแห้งหายไปในลำคอ เพราะนาทีหวาบไหวใกล้เข้ามาต่างฝ่ายต่างกัดปากเกร็งเนื้อตัวช่วงขีดความอดร่อยหรอแทบไม่เหลือ
"ฮึก!"
"อาห์~"
ปลายทางแห่งห้วงอารมณ์เสร็จสมถูกค้นพบและปลดปล่อยตามธรรมชาติ สองร่างเกร็งกระตุกอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน น้ำขาวขุ่นพุ่งเปรอะขอบอ่าง บางส่วนก็กระเด็นโดนข้างฝาเลอะเทอะยากจะแยกว่าของใครเป็นของใคร แบคฮยอนไม่ใช่คนที่ลืมตามาพบภาพน่าอายนี้เป็นคนแรก หากแต่เป็นเซฮุนที่ใช้สายตาสำรวจรอบตัวด้วยความเหนื่อยอ่อน ร่างน้อยในวงแขนยังคงหลับตาพริ้มแอ่นอกหอบกระชั้นทิ้งศีรษะอิงซบอกกว้าง เซ็กซี่ดั่งภาพวาดอีโตติกชวนให้หลงใหล การมองอย่างเดียวดูจะไม่พอสำหรับเซฮุน ไวกว่าความคิดใบหน้าหล่อเหลาก็ก้มเข้าหอมกระหม่อมทุยเพื่อให้รางวัลใหญ่แก่คนเก่ง
"ผมพาไปนอนนะ"
สัมผัสละมุนละไมช่วยปลุกแบคฮยอนขึ้นจากความมืดมิดใต้เปลือกตาสีอ่อน ศีรษะหนักอึ้งขาวโพลนคิดอะไรไม่ออกวางพิงกับแผ่นอกแกร่งด้านหลังอย่างหมดท่า พอรู้เต็มตื่นขึ้นมาก็สัมผัสถึงลมหายใจอุ่นแผดเผาแก้มก่อนคนตัวสูงจะประทับจูบแผ่วทั่วครึ่งวงหน้าด้านขวา ตามด้วยลิ้นสากแหย่เล่นลงรูหู ขบเลียติ่งนุ่มคลายเจลลี่อยู่นานสองนานจนแขนอ่อนกำลังเอื่อมไปโอบรอบคอคนยืนซ้อนเตือนให้เลิกปลุกปั่นประสาทกันได้แล้ว
"เหนื่อย..."
คำสุดท้ายจากกลีบปากแดงหลังเซฮุนตะบมจูบใบหน้าหวานไม่ยอมห่าง นั่นเป็นคำสั่งห้ามทางอ้อมให้เซฮุนต้องลดความตะกละตะกลามลง และอุ้มคุณแม่ตัวจ้อยออกจากห้องน้ำแคบๆ วางลงบนโซฟาสำหรับเฝ้าไข้เพื่อให้กายอ่อนแอได้พักเหนื่อย
แต่เพราะแบคฮยอนไม่เหลือเสื้อผ้าคอยปกปิด ภาพร่างกายขาวสะอาดจึงชักนำเกลียวพายุตัณหาลูกใหม่ครอบงำจิตใจคนมอง...
"ซ เซฮุน! ไม่เอาแล้ว"
หย่อนตัวลงกับความนุ่มหยุ่นของโซฟาได้ไม่เท่าไหร่ ก็ต้องนิ่วหน้าขมวดคิ้วเมื่อร่างสูงคุกเข่าบนพื้นก้มตัวมาจับหน้าท้องลงลิ้นกับแอ่นสะดือ อารมณ์วาบหวิวแล่นปราดขึ้นสมองสองมือตะปบไหล่หนายันออกแต่ไม่เป็นผลเสียทีเดียว จะทำอย่างไรกับคนไม่เคยพอคนนี้ดี แบคฮยอนเหนื่อยจะตายอยู่แล้วทำไมถึงไม่หยุดแกล้งกัน นี่ชะโลมน้ำลายจนทั่วหน้าท้องก็ยังไม่พอใจ ยังคงลากไล่ไต่ไปจนถึงซอกขาเปื้อนของเหลวสีมุกเมื่อครู่ พอได้ทีปลายลิ้นรีบตวัดเก็บกวาดหยาดน้ำเข้าโพรงปาก แลกกับรอยแดงดูดฟัดบนผิวกายฝากไว้ดูต่างหน้า จุดหมายสุดท้ายอยู่ไม่ไกลจากซอกขา เป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากส่วนที่ยังสั่นไหวหลังปลดปล่อยไปแล้วครั้งหนึ่ง
"อ๊า อ่ะ ฮืออ"
แก่นกายอ่อนตัวกำลังถูกปลุกให้ตั้งชันจากปากผู้ชำนาญการ ทั้งอมและรูดปากขึ้นลงตั้งแต่ปลายจรดโคน ดีที่แบคฮยอนตะครุบริมฝีปากตัวเองไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นเสียงร้องของเขาต้องดังจนห้องคนไข้ข้างๆ ได้ยินเป็นแน่ เซฮุนเหมือนของไวไฟที่จุดติดง่ายเสียยิ่งกว่าอะไร ต่อให้ประท้วงจิกเล็บเข้าบ่าหนาร่างสูงก็ไม่รู้สึกรู้สาไม่ฟังเสียงใครใดๆ ทั้งสิ้น คิดแต่จะแผดเผาเพลิงเสน่หาของตนไปพร้อมกับเจ้ากระต่ายน้อยที่ต้องมารองรับอารมณ์ในยามที่หมาป่ากลัดมัน
"มันแข็งอีกแล้ว ร่างกายคุณยั่วผม"
"บ้า!"
แบคฮยอนกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนมีสีหน้าวิตกสุดขีดหลังนิ้วโป้งอีกคนแตะวนที่ช่องทางด้านหลัง แต่มันจะไม่น่ากลัวเท่านี้เลยหากนันย์ตาที่มองมาจากหว่างขาไม่ไร้แววยับยั้งชั่งใจขนาดนั้น
"ปล่อย ไม่ให้นะเซฮุน"
"ถ้าคุณไม่ให้... เชื่อสิว่ามันจะไม่หาย"
"!!!"
"ความอุ่นในตัวคุณเป็นอย่างเดียวที่จะหยุดซาตานในตัวผม"
เซฮุนคลานขึ้นยืดตัวคร่อมกระซิบข้างหูคนใต้ร่างช้าๆ ไม่อยากให้เหยื่อตระหนก เสียงแหบพล่าเลือนทำเอาลมหายใจขาดห้วงทันทีทันใดที่ได้ยิน แบคฮยอนนิ่งตัวแข็งส่ายหน้าน้อยๆ ปฏิเสธได้ไม่เต็มคำ และหลังจากนั้นสิ่งที่พยายามหลบเลี่ยงมาตลอดก็ชำแรกเข้ามา
"ฮึก! ฮื้อออ เจ็บ เอาออก ลูก..."
นั่นแหละความรู้สึกแรกที่เข้ามาพังดวงใจคนเป็นแม่ไม่เหลือชินดี แม้จะฟังไม่ได้ศัพท์แต่จับใจความได้ไม่ยากว่าความกระสันจากการรองรับแก่นกายไซส์ใหญ่กดลึกเข้าผนังนุ่ม ไม่อาจกลืนความห่วงใยที่แบคฮยอนมีต่อลูกในท้องได้เลย
"ขอโทษ..."
คนด้านบนซุกหน้าลงบนอก ชนหน้าผากกว้างไว้กับรอยแผลกลางอกมีตำหนิด้วยความรู้สึกผิดจากก้นบึ้ง เซฮุนขอโทษที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ ขอโทษที่ทำให้แบคฮยอนต้องเจ็บ และขอโทษถ้าต่อไปมันจะหยุดไม่ได้...
แต่จะพยายามไม่ทำให้ลูกต้องเป็นอันตราย
"เชื่อใจผม"
"อึก ฮือ ฮื่อออ"
ไม่ใช่เสียงครางอย่างครั้งก่อน ไม่เลย! มันเป็นเสียงร้องไห้พรั่งพรูออกมาพร้อมสายน้ำตาริดทางหางตา เซฮุนเริ่มขยับสะโพกเนิบนาบแสนเบาและอ่อนโยนเท่าที่พอจะทำได้ แน่ล่ะว่ามันช่วยลดความฝืดเคืองของช่องทางที่ถูกเสียดแทงได้มากโข แต่ความอ่อนโยนทั้งหมดไม่ได้ช่วยลบความเสียใจของแบคฮยอนได้เลย สองมือทุบตีอกกว้าง บ้างก็จิกขวนลำแขนที่กอดรัดซึ่งไม่เคยเกิดประโยชน์อะไร ในเมื่อแท่งรักยังคงขยับทำลายทางบีบกระชับให้ขยายกว้างอยู่เนืองๆ พร้อมกับคำขอให้เชื่อใจที่มันไม่น่าฟังเอาเสียเลย
สาบานว่าแบคฮยอนจะไม่เชื่อใจใครอีกแล้ว
ไหนใครบอกว่าจะทำเพียงข้างนอก แล้วที่ทำอยู่มันคืออะไร? เขารู้ว่าเขาก็ผิดที่ห้ามเซฮุนไม่ได้จนเลยเถิดมาถึงตรงนี้ ตรงที่อารมณ์ไม่สมยอมติดหน่วงจุกที่ลำคอจนพูดไม่ออก มันสิ้นหวังหมดทางรอดไม่อยากมองแม้แต่ใบหน้าคนใจร้ายคลอเคลียกับยอดอก แบคฮยอนเพิ่งเข้าใจว่าการถูกขืนใจโดยสมบูรณ์เป็นเช่นไร ไม่ยอมก็ต้องจำยอมเพราะขัดขืนไปก็แพ้อยู่ดี ได้แต่ขอให้ช่วงเวลาเลวร้ายผ่านพ้นไปไวๆ แต่มากกว่าอะไรทั้งหมดแบคฮยอนภาวนาให้ลูกไม่ถูกกระทบกระเทือน
"อย่าร้อง"
นี้คือคำปลอบจากคนที่หวังตักตวงความสุขจากร่างกายเขาสินะ!
"เห็นแก่ตัว!"
"...."
"เคยนึกถึงลูกบ้างมั้ย?"
"...."
"ถ้าลูกเป็นอะไรขึ้นมา จำไว้ว่านายคือคนที่สร้างและทำลายเขาด้วยน้ำมือตัวเอง"
ร้าวไปหมดแล้ว ดวงใจของคนทั้งสองเปรียบเสมือนแก้วร้าวที่รอวันแตกสลาย โดยเฉพาะพยอนแบคฮยอนที่ร่างกายยับเยินด้วยร่องรอยการร่วมรัก ทว่าจิตใจยับเยินกว่าเพราะถูกคนรักข่มเหงรังแก แม้จะด้วยฤทธิ์ยาอย่างที่คนตัวสูงว่ามาก็ตาม มันน่าหัวเราะเยาะสมเพชตัวเองสักพันครั้ง แต่ก็ทำได้แค่นอนร้องไห้ปล่อยเรือนกายให้ลื่นไถลไปตามแรงกระแทกที่สานต่อ การกระทำเต็มไปด้วยความใคร่เช่นที่เซฮุนจมอยู่กับมัน ทำให้ร่างบางอยากวิ่งหนีไปไกลๆ ไม่มีสักครั้งที่เขาจะมีอารมณ์ร่วมกับบทรักปราศจากความเต็มใจนี้เลย ต่อให้เซฮุนทะนุถนอมมากกว่านี้ มันก็ไม่ช่วยให้เจ้าของขอบตาแดงช้ำหยุดดูแคลนตัวเองว่ามีหน้าที่เพียงหุ่นบำบัดตัณหาที่ร้องไห้เป็น
"อ่าา แบคฮยอน"
ไม่รู้ว่าแบคฮยอนทนตกอยู่ในสภาพนอนเฉยเป็นตุ๊กตาระบายความใคร่นานแค่ไหนแล้ว แต่สิ่งที่เรียกสติอีกครั้งคือมือหนาบีบแก้มเขาเข้าไปประกบจูบแลกลิ้น ก่อนกลิ่นคาวกามจะพวยพุ่งสัมผัสถึงสายธารอุ่นรินรดในช่องทางด้านหลัง พักเดียวเท่านั้นที่ท่อนลำคั่งค้างคายของเหลว อึดใจต่อมาก็ถอดถอนบั่นทอนความรู้สึกเคยถูกเติมเต็มจนท้องน้อยวูบโหวงสุดบรรยาย ร่างทั้งร่างพลอยสั่นสะท้านตามแรงกระตุกจากคนบนตัวที่แผ่ลงมา และแบคฮยอนก็ไม่ต่างจากกระดาษซับน้ำที่ซึมซับความสุขสมของอีกคนไว้ทั้งหมด
เพียงแต่ความสุขเหล่านั้นมันกลับทำร้ายเขาอย่างสิ้นเชิง...
แฮ่กๆ
เซฮุนหมดแรงหอบหวิวตรงซอกคอขาว เขาใช้ความใหญ่ของกายห่อหุ้มคนตัวเล็กไว้จนมิดอย่างหวงแหน อดไม่ได้ต้องจูบแล้วจูบอีกดมกลิ่นรัญจวนจากเนื้อตัวขึ้นสีที่มองกี่ทีก็น่าฟัด เลือดในกายค่อยๆ เย็นลงหลังดับไฟราคะเสียมอดไหม้คาอกถึงสองรอบ กายใหญ่กกกอดนอนซบแนบแก้มเข้าใบหูร้อนจี๋ได้ไม่นาน หัวที่โล่งปลอดความคิดก็พลันถูกทุบให้มีความรู้สึกขึ้นมาในบัดดล
****เป็นNCที่ยากที่สุดเท่าที่เคยแต่งมาเลย อีกคนต้องการมาก อีกคนเสียใจห่วงลูกแต่ก็ต้องยอมเพราะพิฮุนเขาโดนยา มันหลายอารมณ์ บางทีเราก็ต้องคุมให้การบรรยายมันไม่ฉีกพล็อตและอารมณ์ที่วางไว้ ต้องขอโทษถ้ามันไม่ได้มีอะไรหวือหวาอย่างที่หลายคนคาดหวังนะคะ กราบบบบบบบ
กลับไปเด็กดีกันเถอะเตง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น